Sinds 2018 heeft BIJ1 haar eerste zetel in de Amsterdamse gemeenteraad. Tot november 2020 stond deze zetel op naam van Sylvana Simons, die de zetel overdroeg aan huidig fractievoorzitter Jazie Veldhuyzen. Jazie wordt ondersteund door fractievertegenwoordiger vreer verkerke, fractiemedewerkers Nilab Ahmadi en Hasret Emine en vrijwillige fractieondersteuners Dorien Ballout, Frédérique Olthuis, Floor Boots en Bernadette Raymakers. Zij vormen samen de fractie van Amsterdam BIJ1.

Ook achter de schermen gebeurt er veel door het bestuur van Amsterdam BIJ1. Daarnaast staan veel actieve BIJ1ers regelmatig klaar om actie te ondernemen, de straat op te gaan en elkaar in onze strijd voor gelijkwaardigheid te ondersteunen.

Radicale gelijkwaardigheid

Allereerst, waar slaat dat woord radicaal op? Niet op de manier waarop de term gangbaar is geworden, in de zin van fanatiek, extreem, of militant. Radicaal komt van het Latijnse woord radix, dat wortel betekent.

Radicaal betekent dus de oorzaken van problemen tot op de bodem uit te zoeken, en geen genoegen nemen met oppervlakkige of cosmetische verbeteringen. Het betekent de zaken grondig aan willen pakken. Om een voorbeeld te geven, er is niets tegen voedselbanken, maar ze lossen de armoede niet op. Daar is een radicalere oplossing voor nodig: een rechtvaardiger sociaal-economisch systeem, waar we nog op terug komen.

De oorzaken van problemen tot op de bodem uit te zoeken, en geen genoegen nemen met oppervlakkige of cosmetische verbeteringen.

En gelijkwaardigheid, waarom hebben we het niet over gelijkheid? Omdat wij mensen niet gelijk zijn. We verschillen van elkaar. Een aantal van die verschillen, zoals tussen vrouwen en mannen, of tussen mensen die hier gevestigd zijn en mensen die het nog zonder verblijfs- of identiteitspapieren moeten doen, hebben vergaande consequenties voor de kansen die je hebt om het leven te leiden dat je zou willen. Op de punten waarop wij vinden dat die kansen niet eerlijk zijn verdeeld, zetten wij ons in. Dat betekent dus bijvoorbeeld dat we het niet accepteren en we er bezwaar tegen maken dat:

• De helft van de Nederlandse vrouwen niet zelfstandig van eigen inkomsten kan leven, maar nog steeds wel het leeuwendeel van de onbetaalde zorg voor hun rekening neemt.
• Geweld tegen vrouwen en trans mensen, maar met name tegen trans vrouwen van kleur, nog steeds zo wijd verbreid is.
• Jonge mensen met een bruine huidskleur, een niet-westerse achternaam, of de ‘verkeerde’ postcode minder kansen hebben om aangenomen te worden voor een baan.
• Mensen met een beperking niet de gelegenheid krijgen om volwaardig te participeren, dat ze moeten vechten voor hun recht op mobiliteit.
• Mensen met een migrantenachtergrond worden weggezet als ‘buitenlanders’ terwijl ze gewoon net als anderen Nederlander zijn.

Dat de mensen die het het meest betreft, zelf het woord voeren.

Heel belangrijk daarbij is dat emancipatie voor ons ook gelijk staat aan representatie. Daarmee bedoelen we dat het niet voldoende is dat we een paar mooie intenties opnemen in ons partijprogramma, maar dat wij met onze organisatie willen laten zien dat wij het zelf zijn: wij zijn de mensen met beperkingen, de vrouwen, de LHBTQI+ mensen, de Afro-Nederlanders, de moslims, de voormalige vluchtelingen. Wij willen dat de mensen die het het meest betreft, die het meest worden geraakt door politieke beslissingen, zelf het woord voeren.

We bedoel daarmee ook dat mensen die voorouders hebben in onze vroegere koloniën, plaatshebben in het parlement en dat de regering niet alleen wit is. Dat er in onze cultuur ruimte is voor zwarte kunst. Zoals we ook willen dat er in de media meer mensen van kleur en mensen met een beperking zichtbaar zijn en meer stukken schrijven voor de krant. Dat mensen in een rolstoel ons vertegenwoordigen in de gemeenteraad. Dat vrouwen die dat wensen een hoofddoek kunnen dragen, zonder gediscrimineerd of zelfs bedreigd te worden.

Economische rechtvaardigheid

Dat streven naar meer gelijkwaardigheid kan niet verwezenlijkt worden zonder het te hebben over een andere vorm van ongelijkheid: tussen de mensen die veel hebben en zij die we ‘minder bedeeld’ noemen. Het is een onverdraaglijke schande dat we in een van de rijkste landen ter wereld leven en er nog steeds armoede is. Groeiende armoede zelfs, van mensen die werk hebben maar er niet van kunnen leven, mensen die in de schulden raken. Mensen die — in verhouding — meer belasting betalen dan de mensen met enorme vermogens, met bankrekeningen in het buitenland, daar vinden wij wat van.

Het is een onverdraaglijke schande dat we in een van de rijkste landen ter wereld leven en er nog steeds armoede is.

We hebben het niet alleen over verschillen van gender en kleur, maar ook over klasse. Niet zelden vallen deze verschillen samen. Helaas is het in veel gevallen nog steeds zo, dat wie voor een dubbeltje is geboren maar zelden de mogelijkheid krijgt een kwartje te worden.

We willen ervoor kunnen zorgen dat alle mensen voldoende inkomen hebben om menswaardig van te kunnen bestaan.

Bij alles wat we doen en waar we voor staan, overwegen we:

• Of de kloof tussen de welgestelden en de minima daar kleiner of groter van wordt.
• Hoe we ervoor kunnen zorgen dat alle mensen voldoende inkomen hebben om menswaardig van te kunnen bestaan.
• Dat we onze beschaving af kunnen meten aan het feit dat onze ouderen een waardige oude dag hebben, dat ze mensen zijn die nog meetellen en niet als een ‘kostenpost’ worden afgeschreven.
• Dat er dus voldoende wordt geïnvesteerd in de zorg. Dat er geen winst gemaakt wordt op alle zaken die levensnoodzakelijk zijn, zoals onze gezondheid.
• Dat iedereen fatsoenlijk kan wonen.
• Dat elk kind evenveel recht heeft op goed onderwijs.

We zetten ons de komende jaren in Amsterdam dus vooral in om de balans te herstellen:

• In de zorg en de emancipatie van de kwetsbaren in onze stad.
• De verdeling en betaalbaarheid van wonen, werken en leven in de stad.
• De mogelijkheden om talenten te ontwikkelen op weg naar economische zelfstandigheid voor allen die nu nog te vaak lijden onder de toenemende ongelijkheid.